چقدر نوشتن سخته. هر روز كه تو وبلاگ كوچولوها ميچرخم ميگم از فردا منم خاطرات تو رو مينويسم. اما همين كه اينجا ميام هر چي تو ذهنم هست ميپره و ميره. اي بابا پس اينا چه جوري مينويسن؟ اما خب مثل اينكه تصميم اينارم جديه و دارم مينويسم. كوچولوي مامان نزديك به 18 ماه كه تو كنار من و بابايي هستي. خدايا شكرت. خيلي چيزها ياد گرفتي. و كلي هم شيطون شدي. آخرين كارت كه ديشب بود اينه كه ميري و روي دسته مبل ميشيني ، وقتيكه ميگم بيا پائين شروع ميكني به گفتن : نه نه نه نه . تازه موبايل مامان رو هم ميگري و به بهونه اينكه دكتر كپي رو ببيني ميشيني روي دسته مبل . منم كه با هر بار تكون تو بايد دلم بريزه كه الان ميفته. عاشق بازي هستي . بخصوص اينكه يكي هم كنا...
من و من
